Dat was ‘m dan

Onze laatste wedstrijd was net achter de rug, of wij moesten al afscheid nemen van twee monumenten. Niet dat we ze nooit meer terug zullen zien, want onze altijd legendarische seizoensafsluiting komt er nog aan, maar wij zullen vanaf heden verder moeten als Grietje zonder Hans en als Waldorff zonder Stattler. Want dat, 110 jaar, was de niet geringe inbreng voor ons edele spel van Hans en van Cees, die onder langdurig applaus van onder andere Heren 1 net voor de allerlaatste bal middels een publiekswissel het spel hadden verlaten. We zullen hier niet spreken van een zinkend schip, want wij zijn immers optimisten, maar na een zeer opbeurend begin der competitie en na een positie in de top van de ranglijst met 9 punten uit twee wedstrijden begon het kwakkelen en waren er vele momenten van nét niet. Zo ook werd deze wedstrijd in stijl afgesloten, middels 0-4 verlies tegen onze naaste concurrent. Niettemin gingen wij, zoals al eerder gememoreerd, opgewekt naar de eindstreep en hebben wij ons alsnog ontfermd over een bruine fruitschaal, al zal het nuttigen daarvan nooit meer hetzelfde zijn. Grote kans dat er voor mij meer overschiet. Dit alles heeft mij nog wel doen malen, woelen en wakker liggen, getuige het feit, dat de inspiratie voor dit epistel mij om 4.53 uur de volgende nacht te binnen schoot. Niet veel daarna viel ik evenwel weer in een diepe slaap. Hans, namens Grietje, en Cees, namens Waldorff, de hele vereniging en dan vooral the Grumpy Old Men zijn wij jullie enorm schatplichtig.

Dick