Dubbelverslag PQV HS2 – Van victorie naar vrije val

22 maart – Uit tegen Monza HS 2

Na de spannende pot van HS 1 tegen Monza, die helaas verloren ging, mochten wij aantreden voor onze Westlandse derby tegen Monza. Het moment van aantreden liet echter op zich wachten. We zaten weer eens na een vijfsetter damespartij, tenminste, ons veld was beschikbaar, maar de scheidsrechter en coach van het thuiselftal waren onze tegenstander. En zo begonnen we pas rond 22.00u met de warming-up… Met onze stalbenen kwamen we wat slechter op gang dan de zandvreters tegenover ons. Het was niet dramatisch, maar we verloren met 25-21. Het setje erna met Peter die het als spelverdeler van Coen overnam wisten we de score te kantelen naar 20-25. Dat was lekker en smaakte naar meer. We bleven nog even staan met dit team en met knokken ging uiteindelijk ook de derde set met 23-25 naar ons, want we stonden ruim voor in die set. In de vierde set ging Coen weer uppen. Het was niet zijn avond, want de pass begon ineens aan alle kanten te sputteren. Monza was dominant in de serve en ook aanvallend konden we niet veel brengen. We werden weer op onze plaats gezet met 25-13. Monza was al een angstgegner voor mij persoonlijk, want ik had nog nooit van ze gewonnen. En na zo’n 4e set begint er dan toch zoiets in je gedachten te groeien van: “Het zal toch niet?!”. Bij 1-2 mocht Ronald gaan serveren en die deed dat weergaloos. Met zijn geweldige servicedruk en regelmatig directe punten liepen we uit naar 1-9! Tja, toen begon die overwinning toch wel heel dichtbij te komen! Na de side-out van Monza ging het gelijk op en pakten we allebei nog 6 punten. De eindstand in de 5e set werd 7-15 en een mooie overwinning! Ikzelf was verlost van een klein trauma al was het nog wel dat Monza over de gehele wedstrijd 100 punten had en wij 99! Maar ja, daar hoorde je aan de bar niemand over.

9 april – Thuis tegen Kalinko HS 5

Je zou toch zeggen dat een Paasreces een dominee goed zou moeten doen en dat er dan zelfs tegen de nummer 2 van alles mogelijk zou moeten zijn. Nou, en als teller bij H1 had ik ook nog eens gezien hoe het moest. Met een knappe 4-0 thuisoverwinning brachten ze de studentenkeeltjes van Punch vakkundig tot zwijgen. Ondanks dat ik de lepe routiniers van Kalinko hun warming-up zag doen, groeide de honger om er een mooie pot van te maken. Jeroen kwam coachen, we waren op volle sterkte verder en we hadden er zin in. Een volleybalmaatje uit Spijkenisse kwam kijken, althans dat dacht hij, want scheids Arno kwam niet opdagen. Nu fluit Mitch, zo heet hij, zo’n 60 wedstrijden per jaar, dus aan deze gelegenheidsscheids kon het ook niet liggen. Je voelt ‘m misschien al een beetje aankomen, maar het werd een anticlimax voor ons. Ondanks een medische time-out bij Kalinko in de 2e of 3e set, ik weet het niet meer precies, misten we de overtuiging deze avond. De eerste set ging verloren met 18-25. Dat kan gebeuren uiteraard, maar het moest wel beter. En heel de wedstrijd dacht ik: “Het komt goed, het moet goedkomen!”. Maar de pass liep niet goed. Zeker, er zaten sluwe serveerders bij, maar toch kunnen en moeten wij een beter antwoord produceren. Het werd met foutservices, ballen tegen de netrand en geklungel echter vooral een gevecht tegen onszelf. De 2e set ging met 20-25 ook naar Kalinko. De 3e set dan, ergens moest dat kantelpunt komen en de lichamelijk verzwakte tegenstander gaf weer hoop. In de derde set hebben we ook meerdere keren best 4 á 5 punten voorgestaan, maar toch wist zo’n lastige serviceserie ons weer (mentaal) te breken. We gingen met 22-25 de bietenbrug op. Hoe was het mogelijk! Dan maar de vierde set, alles of niks en er toch nog maar een heerlijk volleybal-vrijdagavondje van maken. Nou, de gifbeker moest helemaal leeg geloof ik, want met 13-25 werd het één groot foutenfestijn met een hoog slapstickgehalte. Regelmatig dacht ik: “Ja hoor, dat kan er ook nog wel bij!”. Meneer Murphy leek aangeschoven als toeschouwer. Met een zeiknatte bal van al het klamme, luie, frustratie- en angstzweet liet zelfs afdrukken achter op de vloer, zodat de tegenstander met zijn ingetapete vinger nog kon komen aanwijzen dat de bal echt in was. Dat hadden wij ook al gezien en we gaven maar toe aan de scheids, dat het punt toch echt voor hen was. Er viel weinig eer meer te behalen. Alle hulde aan H3 en ook H1 en DS1 die voor nog een feestelijke sfeer in de kantine zorgden. We mogen zaterdagmiddag tegen Punch de nare bijsmaak hopelijk wegspoelen, want zo het seizoen eindigen is geen optie.

Lennart