Verslag Punch HS 5 – PQV HS 2

Op zaterdagmiddag 12.00u, als je net trek in je lunch begint te krijgen, mochten we het seizoen tegen en bij Punch HS 5 gaan afsluiten. Na een collectief falen in de wedstrijd hiervoor waren we alle acht present voor een waardige afsluiter. Er stond uiteraard een jong team tegenover ons met ook flink wat lengte en een hoop wissels. Zoals gebruikelijk was het ook niet stil in de hal. We begonnen al met opzwepende muziek al vond jarige Ronald het maar inspiratieloos toen er alleen nog maar beats overbleven. Volgens Coen moesten we meer herrie maken dan Punch en dan zouden we wel winnen. Ik zag dat met ons over het algemeen wat introverte team niet gebeuren en met af en toe een brul van Coen gingen we het ook niet redden. Ik besloot over te gaan tot strategisch yellen wat zoiets inhield als net nadat Punch uitgezongen was nog even een stevige PeeeQuuuVeee! P! Q! V! te laten horen. De dag dat mijn medespelers dan aanhaken ligt denk ik helaas heel ver in de toekomst😉… 

Maar goed, wat je het laatst hoort, blijft immers het beste hangen, toch?! Na een ijdele poging van Peter om de studenten te verleiden om van hun eigen Mikasa-bal over te stappen op onze Gala-bal klonk dan toch het fluitsignaal. We begonnen geconcentreerd aan de wedstrijd en dat vertaalde zich naar een snelle voorsprong van zo’n 5 punten. Gedurende de set hielden we die voorsprong goed vast, totdat er wat barstjes kwamen met foutservices. Coen waarschuwde nog, dat dit je de set kan kosten. Helaas waren zijn woorden profetisch en wist Punch in de eindfase onze voorsprong om te buigen naar 26-24 in de eerste set. 

Dat was een domper zeg! We deden onszelf weer eens tekort. Maar goed, we hadden ook geroken dat het er wel inzat deze wedstrijd! De knop werd omgezet en met hard werken en een goeie focus viel de 2e set met 23-25 onze kant op! Dat was lekker zeg en door vooral vijf foutservices op rij van Punch, maar zeker ook ons eigen solide spel, wisten we ook de 3e set met 19-25 binnen te halen. De overwinning lonkte en ik keek nog eens naar de al die kreten op de muren van de X-hal: Xchange, Xhale en Xercise – zouden wij onszelf tot het Xtreme kunnen pushen om die overwinning ook binnen te halen?! 

We waren er op gebrand om dit kunstje te gaan flikken, maar door een serviceserie van de spelverdeler waarbij zowel Frank, Anatoli als ik, telkens net niet een fatsoenlijke pass bij Coen kregen stonden we ineens 6-0 achter. Het mopperen op elkaar begon, het kroop tussen onze oren en een time-out wist de serie gelukkig te breken. Toch bleven we de hele set op zo’n 7 á 8 punten achterstand hangen. Dan gaat het dus gelijk op, maar je komt niet dichterbij. Heel frustrerend na twee heerlijke sets. Natuurlijk waren we blij met 2 punten, maar er zat meer in, zeker ook kijkend naar die 1e set. We verloren die 4e set uiteindelijk met 25-17. 

In de 5e set begonnen we met dezelfde serveerder en weer werd het 3-0. Toch kwamen we terug tot 3-3. Het was weer game on en alles was mogelijk. We streden voor elk punt, maar er werden teveel foutjes gemaakt. Zelfs ervaren rot Peter ging mee in het overcompenseren. Op 14-7 knalde Anatoli er nog 4 geweldige services uit tot 14-11, maar het onvermijdelijke gebeurde toch: zijn risicovolle service vond het net en het team zijn Waterloo. De X ging symbolisch over onze lippen en het zwijgen was ons opgelegd. Punch had toch meer volume geproduceerd en vooral meer punten dan wij. Al met al dan een terechte winnaar, maar er had meer ingezeten voor ons. In de bar proostten we op een seizoen met meer punten dan het vorige en natuurlijk op Ronalds verjaardag! Behalve Steyn, want die zat op het terras te heulen met de vijand. Wij luisterden nog maar eens naar het Glare-verhaal van Coen, evalueerden het seizoen en de trainingen, keken vooruit en bereidden ons tactisch voor op de strijd tegen HS 1. Het biertje erbij smaakte in elk geval heerlijk fris en had bij de meesten met goudgeel alvast de goede kleur. 

Lennart